نهج البلاغه براى شيعه بلكه براى هر كس كه غير معاند باشد، كتاب با عظمت و بزرگى است، و ما بايد در اثر كثرت مراجعه و مباحثه، آن را حفظ باشيم. و براى فهم آن احتياج به عربيّت و بلاغت داريم.
اگر بفهميم قرآن چيست، نهج البلاغه و صحيفه سجّاديه را مى فهميم، و گرنه كسانى كه مى گويند قرآن را مى فهميم و نهج البلاغه را نمى فهميم، دروغ مى گويند؛ زيرا مطالب دقيق در قرآن بسيار است كه « لا يَعْلَمُها إِلاّ الاْ ءَوْحَدِىُّ مِنَ النّاسِ. »؛ (جز افراد نادر آن را نمى دانند.) از حيث سند نيز كسانى از عامه هستند كه اسناد و مدارك نهج البلاغه را داشته اند.
ابن ابى الحديد شخصى را ذكر مى كند كه قبل از ولادت مرحوم سيّد رضى خطبه شقشقيه را در كتاب خود آورده است. (1) ابن ابى الحديد مى گويد: به خدا سوگند، اين خطبه را من در كتاب هايى يافته ام كه دويست سال پيش از ولادت رضىّ نوشته شده اند.
بنابر اين كتاب نهج البلاغه با اين علوّ مرتبه اش « يَليقُ حِفْظُهُ وَ تَدْريسُهُ وَ بَيانُ خُطَبِهِ عَلَى الْمَنابِرِ. »؛ (شايسته است حفظ و تدريس آن و اين كه خطبه هاى آن بر بالاى منبرها بيان شود.)..